देशका विभिन्न जिल्लामा राष्ट्रिय स्वास्थ्य बीमा कार्यक्रम सुरु गरेको सामाजिक स्वास्थ्य सुरक्षा विकास समितिका कार्यकारी निर्देशक डा. गुणराज लोहनी कहिलेकाँही बडो गम्भीर कुरा पनि मजाकको शैलीमा व्यक्त गर्छन । अघिल्लो साताको एकदिन उनीसँग समय मागेर म अन्तर्वाताका लागि टेकु पुगेको थिएँ । विषयवस्तुका कुरा सुरु हुनुपूर्वै सामान्य केहीबेर मजाकमा बिताइयो । त्यहीबीचमा उनले एउटा भयानक दुर्घटनाको कथा फिल्मी शैलीमा सुनाए । वा भनौं उनले सुनाएको त्यो दुर्घटनाको विवरण नै फिल्मको कुनै दृश्य झैं लाग्थ्यो ।

 सर्वप्रथम त उनले एउटा भग्नावशेष गाडीको केहीे फोटा देखाए । जुन कुनै फिल्ममा देखाइने दुर्घटना भएपछिको मोटरभन्दा कम थिएनन् । बीमाको हाकिमलाई कसैले बिमा दावी गर्न फोटो पठायो होला भनौं भने उनी स्वास्थ्यबीमाको चाहीँ हाकिम थिए । मोटरवाला थिएनन् । ताजुक त त्यतिबेला लाग्यो जब उनले उक्त भयानक दुर्घटना पश्चात भग्नावशेष गाडीबाट सकुसल निक्लने मान्छे पनि मै हुँ भने । डा. लोहनी र चालक दुवैजना त्यति त्रासदीपूर्ण दुर्घटनाबाट कसरी सकुशल फर्किए भन्ने कहानीलाई बडा रोचक ढंगबाट सुनाए । त्यसलाई पंक्तिकारले केही प्रशोधन गरेर उनकै भाषामा प्रस्तुत गरेकोमात्र हो । 

जेठ ११ र १२ गते जुम्लामा स्वास्थ्य बीमा विस्तार गर्न सरोकारवाला र स्वास्थ्यकर्मीलाई अभिमुखी तालिम गराएर म र सवारी चालक राम ब. खड्का जाजरकोट लाग्यौं । १३ गते बिहानै सुर्खेत नेपालगञ्ज सडक खण्ड हुँदै बा २ झ १९९६ नंको गाडी चढेर चढेर जाजरकोट हिँडियो । बिर्सिरहने बानी भएकाले त्योदिन चश्मा बिर्सिएर म पुनः होटल फर्किएँ । त्यसपछि मात्र हामी गन्तव्यतर्फ लाग्यौं । छिन्छु सडक खण्डबाट अघि बढ्दै गर्दा मध्यपश्चिम उति विघ्ना तातिसकेको थिएन । छिन्छुको त्यो लमतन्न सडकमा तेर्सो कुदिरहँदा चालक खड्का एकाएक अलि असहज देखिए । भर्खरै पीच गर्न कालोपत्रे छरिएको सडक थियो । उनको अनुहारमा देखिएको असहजता पढ्न नपाउँदै चढिरहेको गाडी पुरै नाच्न थालिहाल्यो । मैले गाडी नाच्न थालेको केहीबेर मात्र महशुश गरें । त्यसपछि त मेरा महशस गर्ने ज्ञानेन्द्रियहरु नै नाकाम भैसकेको थियो । म शून्यतामा बिलाइसकेको थिएँ । कविता भनिनेजस्तो शुन्यता होइन । साँच्चिकैको शून्यता । एकछिनमा गाडी नराम्रो र ठूलो आवाज निकालिँदै भित्तामा ठोक्किएको मलाई अहिलेपनि याद छ । सम्झियो कि ढुकढुक छाती फुल्छ ।

त्यसपछि म फेरी शून्यताबाट सामान्यतर्फ मोडिएँ । त्यतिञ्जेल मैले सायद ड्राइभरको मृत्यु नै भैसकेछ कि भन्नेसम्म सोच्न भ्याएको थिएँ । त्यति ठुलो बेगले गाडी ठोक्किँदापनि खासै पीडा महशुस नभएपछि मलाई आफुचाहीँ बाँचेको महशुस भयो । थप बाँच्नका लागि संघर्ष थालिहालें । मैले कयौं फिल्ममा गाडी ठोक्किएपछि जलेको देखेको छु । मलाई गाडी ठोक्किएपछि जल्छ भन्ने लाग्छ । त्यसैले म हत्त न पत्त बाहिर निस्किएँ । बाहिर आएर हेर्दा गाडी आधि उत्तानोटांग परेको थियो । आगो लागेको थिएन । कतै सल्केको पनि थिएन । सायद फिल्महरुमा एनिमेशन गरेर गाडी तत्काल जलाइन्छ की ! रामबहादुर पनि बाहिर निक्लन संघर्ष गर्दै रहेछन । गम्भीर घाइते भए भन्ने लागेर मैले उनलाई बाहिर तान्न सहयोग गरें । तर उनी मलाई उल्टो केही त भएन ? भनेर सोध्दै थिए । 

अझै रोचक त के भयो भने तत्कालै दुर्घटनास्थलमा आइपुगको नजिकै घाँस काट्दै गरेका मान्छेहरुले गाडी बाहिर बसेको हामीलाई भन्दा गाडी भित्र चिहाउन थाले । उनीहरुलाई लागेको थियो, दुर्घटनामा पक्कै कोही न कोही त मेरको छ । उनीहरुले हामी त्यो भग्नावशेष गाडीबाट झरेको हो भन्ने हाम्रो बयानलाई सुरुमै पत्याउने संकेत देखाएनन् । हामी दुवैजनालले सिट बेल्ट बानेको हुँदा गाडी ठोक्किँदा हामी हुत्तिएनौं । त्यसैले हामीलाई केही भएन । मैले तत्कालै निश्कर्ष निकालें । 

कच्याककुचुक गाडी देखेर मेरा खुट्टा केहीबेर देखि तीव्रगतिमा कम्पन गरिरहेका थिए । धेरैले दुर्घटनाबाट बाँचेपछि पुनर्जिवन भएको भन्ने गरेपनि म चाहीँ त्यसलाई मृत्युको साक्षात्कार भन्ने अर्थ लगाउँछु । मैले गाडी ठोक्किरहँदा भोगेको शुन्यतामा मैले मृत्यु देखेको थिएँ सायद । मैले निराकार मृत्युको चित्रलाई सुमसुम्याएर निस्किएँ भन्ने पनि लाग्छ । पछाडीबाट आइरहेको बस छडेर हामी नेपागञ्ञ फर्कियौं । जसरी अघि चश्मा लिन फर्किएका थियौं । बाटो लागेको मान्छे फर्किनुहुन्न भन्ने परम्परागत मान्यताको विरुद्धमा चश्मा लिन फर्किनु गलत भयो कि भनेरपनि मैले समिक्षा नगरेको चाहीँ होइन । तर, म यसमा विश्वास भने गर्दिनँ ।    

दुर्घटना साँच्चै कहालीलाग्दो थियो । त्यति उनको प्रस्तुति छँदै थिएन । भग्नावशेष गाडीको तस्विर नै यसको साक्षी छ । मानिसहरु विभिन्न ठूला दुर्घटनाबाट बाँचेर फर्किएका पनि छन् । सामान्य दुर्घटनाबाट मृत्युवरण गर्नुपर्ने पनि उत्तिकै छ । तर, लोहनी सामान्य नाडीमा घाउ बोकेरमात्र फर्किए । दैव संयोग भनेको यहि होला । उनी आजभोलि घरिघरी आफु बसिरहने कुर्सीमाथि माला लागेको आफ्नै फोटोको पनि कल्पना गर्छन रे । निदाएर व्युँझिदा पनि सबैभन्दा पहिले उनलाई त्यही घटनाले थप्पड हान्छ । 

परिवारका सबैले सुझाएपछि अघिल्लो हप्ता उनले घाँटीको एक्सरे गरेका छन् । त्योपनि प्रिन्ट भएको छैन । समस्या नदेखिएकाले प्रिन्ट नगरेको उनले सुनाए । दुर्घटनाग्रस्त गाडी बीमा दावी गरेसँगै ग्यारेजमा थन्किएको छ । त्यो गाडी अब उठ्ला नउठ्ला तर चालक रामबहादुरले अर्को गाडी उठाइसकेका छन् । डा. लोहनीले कयौं फाइल उठाइसकेका छन् । 

Hamro Doctor